Nieuwsgierigheid
Liesbeth Schreuder in de werkplaats Beeldenstorm/Daglicht foto ©Bas Bierkens
Nieuwsgierigheid
Het woord duikt steeds op, als Liesbeth (1958, Hillegom) vertelt over haar leven.
Haar vader was burgemeester van Puttershoek, Gorinchem en Amersfoort. Ze leerde thuis dat ze met iedereen moest kunnen omgaan, met fabrieksmensen net zo goed als met leden van het koninklijk huis, die soms in de gemeente op bezoek kwamen. Als vijftienjarige ging ze al mee naar de raadsvergaderingen. "Hartstikke interessant."
Ze keek haar ogen uit, leerde wie er echt was en wie niet. "Daarnaast leerde ik hoe de politiek in elkaar zit en kreeg begrip voor andere denkwijzen. Ik heb echter nooit kunnen kiezen voor een vaste politieke partij.”
In de ban van 'de magie van de taal' koos ze voor de studie Nederlands in Leiden. Dat viel erg tegen. Ze had het geluk dat ze als bijvak voor kunstgeschiedenis koos. "Dát was het." Ze stortte zich met volle inzet op deze studie. "Van begin tot eind fantastisch. Ik heb er nooit spijt van gehad." Maar ook hier deed haar nieuwsgierigheid zich gelden: ze kon zich niet beperken tot één richting, alles was even interessant voor deze 'nerd'.
Na haar kandidaats koos ze onder andere public relations en massacommunicatie als bijvak. "Heel boeiend. Het leerde me hoe je met taal omgaat, hoe je een boodschap overbrengt en hoe er ruis kan ontstaan. Het zit in mijn natuur om naar gemakkelijke woorden te zoeken." Wat niet wil zeggen dat ze moeilijke begrippen uit de weg gaat. "Als ik schrijf over kunst, wil ik de magie graag een beetje behouden."
Na voltooiing van haar studie in 1986 werd kunsteducatie haar stiel. Vanwege het werk van haar man verhuisden ze naar Amersfoort, waar twee zonen werden geboren: Pieter (27, nog thuiswonend) en Jan Michiel (26). Na drie jaar keerden ze terug naar het Zuiden. Het huwelijk strandde in 1998. Ze gaf les op uiteenlopende scholen en opleidingen. "Het niveau maakt niet uit, als je het maar goed vertelt. Het gesprek over kunst kan zo simpel zijn en zo leuk. Vooral kinderen praten heel gemakkelijk over kunst, ze kennen geen gêne. Jammer dat ze op de basisschool vooral binnen de lijntjes moeten kleuren. Daar ben ik allergisch voor.”
Hedendaagse kunst
Al doende kwam ze terecht in de hedendaagse kunst. Ze betrok bij haar werk vaak hedendaagse kunstenaars. Die wisten en weten haar te vinden, als er teksten moeten worden geschreven voor folders of websites of als er subsidieaanvragen de deur uit moeten. "Dat is als een olievlek gegaan. Er hangt niet voor niks zoveel kunst hier in huis. Want geld hebben kunstenaars doorgaans niet. Dus dan geven ze me maar een eigen werk bij wijze van beloning. Achter elk kunstwerk in mijn huis gaat een verhaal schuil." Het meest dierbaar is haar een miniatuurdoosje met binnenin een geschilderd cadeau.
Beeldenstorm/Daglicht
Zonder overdrijving kan ze zeggen dat ze het kunstwereldje heel goed kent. Ook dit komt tegemoet aan haar grote nieuwsgierigheid: op een natuurlijke manier kan ze zich verdiepen in de levens van andere mensen en hun werk. "Als je weet hoe een kunstwerk is ontstaan, wat erachter zit en wat er bij komt kijken, krijg je er veel meer waardering voor."
Tegen deze achtergrond kan het geen verbazing wekken dat ze haar talenten en ervaring graag aanwendt om het werk van anderen te bevorderen. Haar huidige rol van voorzitter van Beeldenstorm/Daglicht lijkt haar op het lijf geschreven. Twee grote werkplaatsen onder één dak op het NRE-terrein in Eindhoven, het resultaat van een fusie per 1 januari 2017. Kunstenaars en designers experimenteren er met ruimtelijke technieken en materialen zoals glas, metaal en kunststof en met grafische technieken zoals zeefdrukken, steen en lithografie.
"Een fantastische ruimte met heerlijk licht", verzucht ze. "Een bijzondere plek, want je wordt hier geconfronteerd met het maakproces. Als je weet dat mensen weken bezig zijn met de voorbereiding en dan, hup, wordt het geprint of gegoten en moet het in één keer goed zijn. Zo fascinerend."
Bij het AG vormt ze sinds 2014 in haar eentje de Kunstcommissie. "Het is een hele klus. Het valt niet mee om de kwaliteit van de exposities te handhaven. Liefhebbers genoeg, maar ik richt me bij de keuze op de professionals. Niet als hobby, maar voor het AG, om de maatschappelijke betrokkenheid uit te dragen. Daarom is destijds ook de AG-Kunstprijs ingesteld.”
Soms loopt ze tegen nogal wat onbegrip aan. Het raakt haar maar ten dele. "Kunst hoeft niet mooi gevonden te worden, als het verhaal erachter maar duidelijk wordt.”
"Mensen hebben gauw een oordeel klaar. Dat hebben kunstenaars minder. Ze accepteren je zoals je bent. Ze gaan niet af op het uiterlijk. Ze vormen geen apart wereldje, al lijkt dat soms zo. Onder het oppervlakkige laagje gaan veel verhalen schuil. Met mijn nieuwsgierigheid is dat wel kicken."
Dit interview verscheen eerder in Gewag 67
Blinden
Op verzoek van AG-lid George Kabel zette Liesbeth acht jaar geleden een cursus 'Kunstgeschiedenis' voor blinden op. Van tijd tot tijd gaat de groep ook op excursie, met altijd een paar honden in het gezelschap. "Dat zijn feestelijke gebeurtenissen, maar het levert voor de toeschouwers ook vaak hilarische taferelen op, wanneer we met elkaar aan muren gaan voelen."
George zelf, nu geen AG-lid meer, heeft inmiddels een eigen atelier. Er is over hem een prachtige documentaire gemaakt. Te zien op Youtube: ‘Een gevoel van zwart’.
